Rozdział 37.

Nie wierzyłam własnym oczom, że to się dzieje naprawdę. Stałam dłuższą chwilę w bezruchu i nie wiedziałam, co powiedzieć; nie wiedziałam, co zrobić – zostać, czy uciekać? Stał przede mną we własnej osobie - pewny siebie, z szyderczym uśmiechem przyklejonym na twarzy. Mierzyliśmy się przez jakiś czas wzrokiem, wzrokiem, od którego biła wrogość, nienawiść i żal.

- Zobaczyłaś widmo? – podszedł do mnie i spojrzał dumnie.

- Tak prawie.

- Och, jakże mi przykro.

- A więc to jest ten nowy klub imprezowy, Kasiu, tak? – zwróciłam się do dziewczyny. - Nieźle to sobie wykombinowaliście. – Swoją drogą, nigdy w życiu nie przeszłoby mi przez myśl, że ona mogłaby wywinąć mi taki numer! A uważałam ją za naprawdę fajną kumpelę. Jak bardzo się myliłam…

- Magda, Magda… Nic się nie zmieniłaś. Gdybyś była odrobinę mądrzejsza i spostrzegawcza, domyśliłabyś się, co się dzieje. Trzeba myśleć głową, a nie tylko dupą. – zripostował Darek w imieniu Kaśki, jakby ta zapomniała nagle języka w gębie.

- Przepraszam, a kto według Ciebie myśli dupą?

- No przecież nie ja. To Ty weszłaś temu Bartmanowi do łóżka tylko po to, żeby się ustawić i  mieć kasy jak lodu.

- Jak śmiesz coś takiego w ogóle mówić?! Pogrzało Cię już do reszty?! – zirytowałam się, chcąc wymierzyć temu frajerowi zasłużonego gonga. Niestety, byłam zbyt słaba, by się z nim równać. Odepchnął mnie z podwojoną siłą, aż odbiłam się o twarde jak kamień brzuchy dwóch wyrośniętych, przypakowanych karków.

- Myślisz, że ktoś Ci uwierzy w tę bajeczkę, że zakochałaś się, i to z wzajemnością!, w tym siatkarzyku? Pfff… głupich ludzi szukasz chyba.

- Nikogo nie szukam, bo nikomu nie muszę niczego udowadniać, a w ogóle, to gówno powinno Cię obchodzić moje życie prywatne. Miałeś swoją szansę i jej nie wykorzystałeś, więc teraz ode mnie wara! - wysyczałam przez zęby, nie szczędząc „serdeczności.”

- Mówiłem Ci już kiedyś, że jesteś piękna, gdy się złościsz? – powiedział opanowanym tonem zupełnie nie na temat.

- Wiele rzeczy mi mówiłeś, wiele rzeczy obiecywałeś, a jak zwykle nic z tego nie wyszło.

- Zbyt wiele ode mnie wymagałaś.

- Człowieku, czy Ty słyszysz, co Ty mówisz? Zdradziłeś mnie, prawie na moich oczach, a teraz będziesz się wypierał wszystkiego i jeszcze masz czelność powiedzieć, że ja miałam wygórowane wymagania?

- Nie wymyślaj. Ubzdurałaś sobie coś w tej swojej głupiej głowie i myślisz, że ktoś Ci w to uwierzy?

- Prędzej uwierzą mi, niż Tobie. Jesteś śmieciem, zwykłym śmieciem.

- Hola, hola, Laleczko, ostrożnie dobieraj słowa.

- Darek, do jasnej cholery, powiesz mi w końcu, o co tutaj chodzi?!

- Zaraz się dowiesz, siadaj.

- Nie mam czasu, ani ochoty na jakieś pogawędki, a już tym bardziej z Tobą.

- Aleś się zrobiła niecierpliwa, nie poznaję Cię… Po co te nerwy, Kwiatuszku? – wyciągnął rękę, by musnąć mój policzek.

- Po pierwsze: nie dotykaj mnie. – w porę chwyciłam jego dłoń i uniknęłam bliższej styczności. – Po drugie: nie mów tak do mnie.

- A po trzecie? – zapytał kpiąco.

- Po trzecie: odczep się ode mnie raz na zawsze i daj mi święty spokój!

- To nie będzie takie proste, Maleńka.

- Niby dlaczego?

- Jesteś mi potrzebna.

- Co mam zrobić? Wyprać Ci skarpetki, czy uprasować koszulę? A może umyć auto i posprzątać w garażu? Dobre czasy się skończyły, nie jestem Twoją służącą!

- Nieładnie. Nieładnie się zachowujesz, Skarbie.

- Pytam się ostatni raz, czego chcesz?! – fuknęłam ze złością, opierając energicznie ręce na blacie biurka.

- Pamiętasz jak zajmowałem się narkotykami?

- Nie da się tego zapomnieć. – wywróciłam oczami.

- No właśnie, bo widzisz, potrzebuję kasy, żeby spłacić swój dług. Nabrałem towaru od jednego dealera i muszę mu oddać, a nie mam z czego.

- I ja mam Ci w tym pomóc? Chyba upadłeś na głowę. – podniosłam się gwałtownie, chcąc uciec z tego przeklętego miejsca. Niestety kolesie „z ochrony” chwycili mnie w pasie, przerzucili przez ramię i postawili z powrotem przed moim byłym.

- Ten cały siatkarzyk, Bartman, ma na Ciebie zły wpływ, wiesz? – drwił. – Rozpuścił Cię jak dziadowski bicz.

- Jeszcze słowo i pożałujesz.

- No i co mi zrobisz? Uderzysz mnie? – prychnął ze śmiechu i rozsiadł się wygodnie na fotelu, zakładając ręce za głowę.

- Nie dostaniesz ode mnie nawet złotówki.

- Myślę, że jak zaraz Ci coś pokażę, to zmienisz zdanie. – spojrzałam na niego zdezorientowana, a on? On był pewny siebie, jak nigdy dotąd.

Chwycił w rękę pilota, nacisnął jeden z licznych guziczków, po czym na ekranie telewizora znajdującego się w kącie pomieszczenia, zaczęły się pojawiać moje zdjęcia. Zdjęcia zrobione na uczelni, na różnych imprezach, na ulicy, w pracy, z dziewczynami, z Arkiem, no i ze Zbyszkiem…

- Boże… - wydukałam prawie bezgłośnie, trwając w pełnym osłupieniu.

- A nie mówiłem?

- Skąd to masz? Śledzisz mnie?

- Ja, nie. Moi ludzie, owszem.

- Po co Ci to? Chcesz mnie wziąć na litość?

- Jak widzisz, wiem wszystko, co się u Ciebie dzieje. Nic nie umknęło mojej uwadze. Wiem, gdzie i kiedy wychodzisz, o której masz zajęcia, treningi; wiem, kiedy jedziesz do domu do Konina, kiedy spotykasz się z tym, pożal się Boże, atakującym. Jestem jak cień – nigdy się ode mnie nie uwolnisz, ja zawsze będę za Twoimi plecami. – zaśmiał się pod nosem i mrugnął do mnie okiem.

- Nudzi Ci się? Nie masz co robić, tylko prowadzisz monitoring życia innych ludzi?

- Jak się ma takich świetnych informatorów jak Kaśka, to newsy mam dostarczane bez wychodzenia z domu.

- Jesteś chory psychicznie.

- Ja? Chory? Psychicznie? Ależ skąd! Siedzisz przed najbardziej opanowanym i najbardziej normalnym facetem na świecie. – wypiął dumnie pierś i przybrał minę największego cwaniaka we wszechświecie.

- I tu bym polemizowała. Darek, to, co robisz, nie jest normalne.

- Nie dyskutuj ze mną i przestań filozofować! Radzę Ci szykować kasę.

- Po moim trupie. Już Ci powiedziałam, że nie dostaniesz ode mnie ani grosza. Sam się w to gówno wpakowałeś, to teraz sam się z niego wydostań! – wrzasnęłam i energicznie poderwałam się z krzesła, by opuścić to pomieszczenie jak najszybciej. Niestety, znów bezskutecznie.

- Nigdzie nie pójdziesz. – Kaśka złapała mnie za ramię i nagle przyłączyła się do rozmowy.

- Albo mi pomożesz, albo…

- Albo co?! – zapytałam zirytowana.

- Albo to… - znów przycisnął jedno z wypukleń na pilocie, a w telewizorze ukazał się filmik.

Oniemiałam. To była moja siostra, moja mała Wiktoria. Bawiła się z koleżankami na placu zabaw przy szkole, śmiała się, wygłupiała; była taka radosna i wesoła… Teraz zdałam sobie sprawę z tego, jak bardzo za nią tęsknię i jak bardzo mi jej brakuje.

- Chcesz, żeby coś jej się stało?

Zamarłam. Jak Boga kocham, zamarłam. Moje ciało przeszedł dreszcz, nogi stały się miękkie jak z waty, a przez głowę przebiegło momentalnie stado dzikich, czarnych wersji scenariuszy.

- Spróbuj ją dotknąć, a nie ręczę za siebie!

- Będzie kasa, będzie Wika.

- Słucham?! Co to znaczy: „będzie kasa, będzie Wika?!”

- A podobno to kobiety są rozumniejsze od mężczyzn… Jak dasz mi kasę, to ja wtedy dam Ci siostrę, proste.

- Co?! Porwałeś ją?! Gdzie ona jest?!

- W bezpiecznym miejscu. – mruknął, spoglądając na jednego ze swoich współtowarzyszy.

- Ty przebrzydła, podła świnio! – zebrałam wszystką ślinę, jaka tylko wypełniała moją jamę ustną i splunęłam Darasowi prosto w twarz. On tylko delikatnie otarł lepki śluz mojego DNA, zbliżył się do mnie na niebezpiecznie bliską odległość i popatrzył srogo.

- Nigdy. Więcej. Tego. Nie rób. – wyartykułował powoli, a chwilę później wymierzył mi cios prosto w policzek.  

- Popierdoliło Cię już do reszty? – zapytałam, kiedy otrząsnęłam się po tym boksie.

- Uspokój się, dziwko! – krzyknął tak głośno, że aż poczułam siarki na całym ciele.

- Daro, nie tak ostro. – upomniała go stojąca obok Katarzyna.

- Stul pysk, nie Ty tu rządzisz! – zripostował jej ostro.

- Ile. – odezwałam się, bardziej w trybie oznajmującym, niż pytającym, ocierając okrwawioną wargę.

- Piętnaście tysięcy. Euro. – odrzekł stanowczo, a mi aż żołądek podskoczył do gardła. Poczułam, że cała krew odpłynęła mi z twarzy, zabielając każdy milimetr jej powierzchni.

- Nie dysponuję taką kwotą.

- Twój wspaniały chłopak nie daje Ci kieszonkowego?

- Nie bądź śmieszny…

- To Ty nie bądź śmieszna! Życie siostry jest dla Ciebie nic nie warte?

- Powiedz mi, czym Ci zawiniło to małe, bezbronne dziecko? Zrobiła Ci coś kiedyś? – nie odpowiedział. – No właśnie.

- Zamknij się. Musiałem mieć jakąś przynętę.

- Możesz mnie wziąć na zakładniczkę, ale ją zostaw w spokoju! – wykrzyczałam przez łzy.

- Nie ma tak dobrze, to ja tutaj dyktuję warunki, a Ty masz mi być posłuszna.

- A jeśli nie będę?

- To wtedy będziesz mogła pożegnać się raz na zawsze ze swoją siostrzyczką.

- Nie zrobiłbyś tego. – pociągnęłam nosem, ocierając spływające łzy z policzka.

- Zależy o czym myślisz. Zabić bym nie zabił, ale istnieje przecież wiele innych skutecznych metod pozbywania się bachorów.

- Darek, co Ty chcesz zrobić? – wtrąciła się Kaśka, która z każdą kolejną minutą wydawała się być coraz bardziej przejęta.

- Gdybym Ci powiedział, musiałbym Cię zabić, a tego chyba oboje nie chcemy, prawda? – podszedł do niej i niemal wyszeptał do ucha.

- Zbliż się do Wiktorii choćby na milimetr, a nie odpowiadam za swoje czyny! – podniosłam głos, myśląc, że moje ostre słowa wzbudzą w nim litość i zmieni zdanie, co do więzienia mojej małej Kruszynki.

- Madziu, nie współpracujesz ze mną. – pochylił się nade mną i patrzył prosto w oczy. – Ja Ci mówię o głównym problemie, a Ty zmieniasz temat, obracasz kota ogonem…

- Powiedziałam Ci już, że nie mam takich pieniędzy. Skąd mam je wziąć?!

- Nie wiem, to już Twój problem. – odpowiedział z kpiną i oddalił się w kierunku drzwi. – Tymczasem koledzy zaprowadzą Cię do Twojego chwilowego „pokoju”.

- Tak jest, szefie. – szerokokarczni odpowiedzieli zgodnie chórem, wzięli mnie pod boki i ustawili do wyjścia.

- Będziesz mogła poważnie się nad tym wszystkim zastanowić. Masz czas do jutra. – oznajmił zimnym tonem. - A, zapomniałbym. Kasiu, zabierz naszej przyjaciółce torebkę. Niech nie myśli, że będzie mogła komunikować się ze światem. – uśmiechnął się półgębkiem i zniknął.

***

To już naprawdę końcówka, jeszcze tylko trzy i przestaję Was męczyć tą historią, bo wiem, że ciągnie się jak flaki z olejem.

Przepraszam, że dziś praktycznie same dialogi, ale Lena i Dariusz dawno ze sobą nie rozmawiali i musieli sobie wyjaśnić parę rzeczy. :] 
Zaskoczone takim obrotem spraw? Strach pomyśleć, co będzie dalej…

Wiem, że mam zaległości, powoli wszystko nadrabiam.

ME za nami, teraz czekam na PlusLigę i SuperPuchar w Pozku. <3

Ściskam Was serdecznie i całuję, Patka. :*