Rozdział 35.

Dalsza część weekendu u Bartmanów minęła już w spokojnej, miłej i ciepłej atmosferze. Seniorka wyjawiła przyczynę swoich problemów z chwiejnością emocjonalną i wahaniami nastrojów. Wiadomość ta wprawiła w niemałe zdziwienie zarówno mnie, jak i samego Zbyszka, bo jego rodzice dowiedzieli się kilka dni wcześniej, zaraz po wyjściu z gabinetu lekarza. Tak więc nie doświadczyłam ze strony pani - babci Krysi żadnych przykrych ekscesów ani innych złośliwych docinek. Była taka naturalna, a sympatia wręcz biła od niej na kilometr. Zastanawiałam się tylko, jak długo taki nastrój jej się utrzyma i kiedy znów zacznie na wszystko i wszystkich biadolić. No, ale to już nie moja sprawa, niech sobie kobiecina żyje jak chce, bo przecież za chorobę nikt nic nie może. Kiedyś słyszałam bardzo mądre zdanie: ‘nie człowiek wybiera chorobę, to choroba wybiera człowieka’ i za każdym razem, gdy widzę chorego człowieka, automatycznie ta fraza rozbrzmiewa w moich myślach. Cóż, wyleczyć się tego nie da, można jedynie opóźniać jej rozwój lekami, na co Bartmanowa się zgodziła. Pewnie gdyby była u lekarza podczas ataku schizy, odmówiłaby terapii szybciej, niż medyk zdążyłby jej to zaproponować i zapewne jeszcze powiedziałaby, że sam ma się leczyć. Takie uroki schizofrenii. Nie mniej jednak, mimo wszystko - mimo tej przykrości, którą ostatnim razem mi zrobiła, przyjęłam przeprosiny i zaczęłyśmy naszą znajomość od początku, od wyczyszczonej karty. W gruncie rzeczy to naprawdę miła starsza pani, która nie grzeszy inteligencją, elegancją i szykiem. Nawet zaprosiła nas do siebie na kawę, gdy będziemy następnym razem w Warszawie. Bardzo chętnie, nie widzę żadnych przeciwwskazań, byleby jej się tylko nie odwidziało i nie zamknęła nam przed nosem drzwi.

*

- Magda, zabieram Cię na spacer. – powiedział radośnie wkraczający do salonu Zbyszek, gdzie siedziałam z panią Jadzią w to niedzielne, słoneczne przedpołudnie.

- Rozmawiam teraz z Twoją mamą.

- Rozmawiać to sobie możecie później.

- Niby kiedy? Przecież popołudniu odjeżdżamy.

- Będziecie miały całe życie przed sobą. – zaśmiał się, a pani Bartmanowa razem z nim. - Zobacz, jaka jest piękna pogoda za oknem… - argumentował.

- A nie możemy posiedzieć w tej altance na ogrodzie? Tam też jest słońce.

- Altanka jest już oklepana, nasiedziałem się w niej dosyć.

- No, ale… - nie mogłam niestety dokończyć swojej myśli, bo mama Zbyszka skutecznie mi to uniemożliwiła, kładąc dłoń na moim przedramieniu i wypowiadając swoje zdanie na ten temat.

- Madziu, nie przejmuj się mną, jeszcze sobie porozmawiamy. Wyjdźcie trochę na miasto, rozerwijcie się, odprężcie i naładujcie akumulatory przed ciężkim tygodniem. – popatrzyła mi prosto w oczy i uśmiechnęła się promiennie.

- Nie daj się prosić, nooo. – jęczał błagalnie atakujący, wyciągając zachęcająco rękę.

- No dobra, to chodźmy. – odłożyłam filiżankę na ławę i wstałam z sofy, chwytając się jego dłoni. Założyłam na nogi balerinki i w razie czego wzięłam z wieszaka sweter, bo ten wiaterek był troszkę zdradliwy.

- Lubię jak jesteś mi posłuszna, Bejbi. – szepnął zawadiacko do ucha i klepnął mnie delikatnie w pośladek, kiedy wychodziliśmy z domu.

- Nie przyzwyczajaj się tak, Bejbi. – odpowiedziałam równie wesołym tonem. – Dokąd idziemy?

- Jedziemy, Maleńka, jedziemy.

- O ile dobrze słyszałam, to zaprosiłeś mnie na spacer, a nie na przejażdżkę samochodem.

- Ale żeby znaleźć się w miejscu docelowym, trzeba podjechać autem. Poza tym, tam się dosyć nachodzisz, a chyba nie chcesz dodatkowo dreptać dwóch godzin, nie? – uśmiechnął się szelmowsko i zapraszającym gestem wskazał fotel kierowcy.

- Mam prowadzić?! Oszalałeś?!

- Nie, jestem jak najbardziej poważny.

- Nie będę kierować, nie znam miasta. – oponowałam, chcąc się wykręcić.

- Ale za to masz najlepszego instruktora na świecie. Zapewniam Cię, że niejedna kursantka chciałaby mieć jazdy z takim przystojniakiem jak ja.

- Jazdy… Jazdę to Ty zaraz możesz mieć, i to bez trzymanki, jak wjadę w drzewo. – zakpiłam, siadając na wyznaczonym miejscu.

- Nie marudź, tylko zapinaj pasy i pal brykę. – upomniał w żartach.

Pomimo niemałych obaw, że pierdalnę gdzieś tą wielką krową, jaką jest zbyszkowa audica, prowadziło mi się bardzo dobrze; pełen komfort, wygoda, dobra widoczność, no i niezastąpiona nawigacja w postaci samego Mistrza Bartmana. Normalnie systemowe głosy Hołowczyca i Nowickiego wymiękają przy tych jego seksownych tonach.

[♪]

- Wilanów? – zapytałam głupio, kiedy po parunastu minutach jazdy, przed oczyma wyrósł mi piękny widok Pałacu z roślinnym zapleczem, choć tak naprawdę przecież wiedziałam, co to za miejsce.

- Wilanów. – potwierdził krótko. - Idealne miejsce na randkę.

- Randek Ci się zachciewa, phi! Lepiej byś zrobił, jakbyś się skupił na przyszłotygodniowym meczu z Brazylią.

- Madziula, weekendy mam wolne i nie myślę o pracy. Teraz chcę się skupić na Tobie, bo nie wiem, kiedy się znów zobaczymy. Muszę się Tobą nacieszyć, póki mogę. – wtulił się w zagłębienie obok obojczyka, muskając ustami raz po raz moją szyję.

Uśmiech sam wymalował się na mojej twarzy, na sercu zrobiło się ciepło jak w słonecznej Kalifornii, a wszystko przez te kilka prostych, zwykłych słów. Złapaliśmy się za ręce i powędrowaliśmy zielonymi alejkami podwarszawskiej twierdzy.

Było cudownie. Bajecznie. Romantycznie. Tylko on i ja. I nic oprócz nas się nie liczyło. Śmialiśmy się, wygłupialiśmy, goniliśmy się po parku jak oszołomy; co z tego, że nie miałam szans przed nim uciec? I tak było wspaniale!

- Mam dla Ciebie niespodziankę. – zaczął.

- A jaką? – stanęłam przed nim jak taka mała dziewczynka przed swoim tatą i spojrzałam wyczekująco z radosnym wyszczerzem.

- Sama zobacz. – wskazał ręką niewielki stolik i dwa krzesła, umiejscowione nad brzegiem Jeziora Wilanowskiego.

- Zibi, ale przecież… - tak, byłam w szoku. I to niemałym.

- Podoba Ci się taka opcja pory obiadowej? – objął mnie od tyłu w talii, kiedy trwałam w błogim osłupieniu i nie wiedziałam, jak mam wyrazić swoją radość.

- Bardzo… Aż nie wiem, co powiedzieć.

- Nic nie mów. Nie oczekuję wiele. Po prostu bądź. – ucałował mnie w czoło i podprowadził do miejsca docelowego naszej randki. A to spryciarz! Nieźle musiał to sobie wykombinować i zorganizować! Nie chcę również wiedzieć, ile za to wszystko zapłacił. Pewnie nie mało, ale gdyby nie dopiął swego, nie nazywałby się Bartman!

- Zbyszek? - zapytałam niepewnie po skończeniu swojej porcji obiadowej, wiedząc, że wchodzę na grząski teren.

- No?

- Co z klubem? Zdecydowałeś się już na coś? – ten temat praktycznie zawsze kończył się kłótnią, a ja nie chciałam psuć tej przepięknej atmosfery, która dziś się wokół nas wytworzyła. Jednakże musiałam się odezwać, bo od kilku dni nie dawało mi to spokoju.

- Jeszcze się nie zdecydowałem i dopóki nie będę na stówę pewny, nic Ci nie powiem.

- Ej, no! Znowu masz przede mną jakieś tajemnice?! – fuknęłam, już trochę poirytowana.

- Nie, Madziu, nie mam żadnych tajemnic. Nic się nie martw. Najpierw muszę wiedzieć, czy ta opcja wypali, bo przedwczesne robienie nadziei nie jest dobrym przyjacielem. I obiecuję Ci, że będziesz pierwszą osobą, która się o tym dowie. – uniósł lekko do góry kąciki ust i spojrzał na mnie wzrokiem pełnym spokoju.

- Trzymam Cię w takim razie za słowo… - odparłam jakoś bez przekonania i zatopiłam swój wzrok w przepięknych kwiatowych kompozycjach, które pokrywały powierzchnię wilanowskich ogrodów.

- Zatańczysz? – odezwał się cichutko po chwili, kiedy trwałam w kolorowej hipnozie.

- Gdzie? Tutaj? Tak bez muzyki?! – ocknęłam się z letargu i zaprotestowałam stanowczo.

- A teraz? – wyjął z kieszeni swojego ipoda i włączył spokojną, nastrojową melodię. - Zatańczysz? - ponowił pytanie.

- A da­jesz mi wybór?

- Nie. – uśmiechnął się łobuzersko i wstał z krzesła. Pod­szedł po­woli, ale tak zde­cydo­wanie, patrząc mi głębo­ko w oczy. Wy­ciągnęłam dłoń, a on chwy­cił ją moc­no i przyciągnął mnie dynamicznym ruchem ra­mion do siebie. Wstrzy­małam od­dech. Poczułam tyl­ko ciar­ki na plecach, wsłuchując się w snow-patrolową melodię. Jego silna dłoń objęła mnie w pa­sie. Zaczął się powoli kołysać. Byłam posłuszna, podążałam za każdym najmniejszym przesunięciem jego stopy. Owszem, byłam posłuszna, ale nieświadoma, tracąc ją i odpływając z każdym dźwiękiem wy­doby­wającym się z białego sprzętu muzycznego. Ciepłe, jaskrawe, słoneczne światło ogrzewało nasze twarze. Przyjemny, wiosenny wiatr rozwiewał moje długie włosy, które tak miło drażniły nasze ciała. Z każdą nutą, zat­ra­caliśmy swo­je dusze, brnęliśmy drogą bez pow­ro­tu. Smak czer­wo­nych, win­nych ust; prze­rywa­ny, głębo­ki od­dech, za­pach ciał, były przyczyną is­tne­go obłędu, ja­kiemu z pożąda­niem się od­da­waliśmy. Tan­go stra­conych roz­brzmiewało w naszych duszach. Czas się zat­rzy­mał. Bicie serc stało się nie do wyt­rzy­mania głośne, wol­ne... Przes­tały bić... Umarliśmy? Nie. My zaczęliśmy żyć!

all that I am
all that I ever was
is here in your perfect eyes, they're all I can see

***

Macie krótki, lekki i przyjemny rozdział. Nacieszcie się radosną Leną i radosnym Zbyszkiem, póki możecie…

A Wy myślałyście, że babcia Krysia to jakaś wredna zołza, a to się okazała sympatyczna starsza pani, której psychikę niestety niszczy choroba…

Poza tym, wiem, że już mało kto czyta tego bloga, mało kto komentuje, ale doprowadzę go do końca, tak jak sobie to zaplanowałam.

Jak pięknie dostać osiem biletów na ME w dniu imienin. *.* 

S., poszalejemy obok siebie w Ergo, nie? :) <3

Ściskam Was serdecznie, a tymczasem uciekam na imprezę imieninową do Babci. <3
Patka :*